- Адабиёти тоҷик
- Асосҳои давлат ва ҳуқуқ
- Асосҳои туризм
- Биогеография
- Бонк ва бонкдори
- Гумрук
- Забони англисӣ
- Информатика
- Иншо ва мавзӯи озод
- Консепсияҳои табиатшиносии муосир
- Маркетинг
- Менеҷмент
- Микро ва Макро иқтисод
- Молия ва қарз
- Назарияи Иқтисод
- Омор
- Психология
- Саволҳо ва Ҷавобҳо
- Сиёсатшиносӣ
- Таърихи динҳо — Диншиносӣ
- Таърихи халқи Тоҷик
- Фалсафа
- Фархангшиносӣ
- Экология
- Демография
- Этика / Эстетика
- Биология
- Нуҷум
- Асосҳои Иқтисодиёт
- Баҳисобгирии бухгалтерӣ
- Ботаника
- Геополитика
- Иқтисоди миллӣ
- Мантиқ
- Метрология
- Низоъшиноси
- Сотсиология
- Типология
- Ҳуқуқи бонкӣ
- Ҳуқуқи иқтисодӣ ва молиявӣ
- Тестҳо
- ЭССЕ
Ҷомеа танҳо иборат аз маҷмӯи оддии ҷӯзъҳои ташкилдиҳандаи он набуда, балки ин ҷӯзъҳо бо ҳамдигар пайванди ногусастанӣ дошта, низоми мустақили худинкишофёбанда мебошад.
Соҳаи ҳаёти иҷтимоии ҷомеа дар асоси гуногуннавъии муносибатҳои иҷтимоӣ ташаккул меёбад.
Абӯрайҳон Муҳаммад бини Аҳмади Берунӣ (973-1048) дар хориҷи Синд, ки рустое аз тобеоти Хоразм аст, таваллуд ёфтааст.
Инсон шакли махсуси вуҷудият, зинаи олии инкишофи мавҷудоти зинда дар рӯи Замин, субъекти протсессҳо ва муносибатҳои ҷамъиятӣ, эҷодкору қувваи ҳаракатдиҳандаи таърих ва бунёдгари маданият аст.
Абулмаҷд Маҷдуд бини Одам Саноии Ғазнавӣ (тав.1080) намояндаи машҳури тасаввуфи асрҳои XI-XII мебошад. ӯро дар тариқат пайрави Аҳмади Ғазолӣ ва Юсуфи Ҳамадонӣ медонанд.
Соҳаи идоракунӣ ё ин ки сиёсии ҳаёти ҷомеа ҳамчун низоми фаъоли амалкунандаю рушдёбанда боз як соҳаи умумитарини фаъолияти ҳаётии одамон мебошад.
Назариёти низомӣ ва тадқиқотҳои муосири синергетикӣ ба мо имкон медиҳанд, ки олам ҳамчун низоми махсус маърифат карда шавад.
Чуноне ки зикр гашт, муносибатҳои иҷтимоӣ – иқтисодӣ ё истеҳсолӣ моҳиятан муносибатҳои обективӣ ва дар ҳамин маъно моддиянд.
Манзараи илмии оламро асоси бунёдии илм мемешуморанд.
Навъи фаҳмиши ҳуқуқ аз маҷмӯи якчанд назарияҳои ҳуқуқ иборат аст, ки асоси ягонаи назариявию методологӣ доранд. Навъи фаҳмиши ҳуқуқ дар заминаи ин ё он нуқтаи назар ва назарияи ҳуқуқ ташаккул меёбад.
Яке аз фаслҳои муҳими илми фалсафа онтология (аз юнонӣ, онтос — мавҷуд + логос — таълимот) – таълимот дар бораи ҳастӣ мебошад, ки принсипҳои бунёдии сохтори ҳастӣ, моҳияту мавҷудҳои умумит
Абӯбакр Муҳаммад бини Закариёи Розӣ (865-925) табиби ҳозиқ, кимиёгари варзида, файласуфи барҷаста ва мутафаккири озодандеши тоҷику форс ва умуман ҷаҳони ислом буда, дар шаҳри Рай, ки дар наздикии шаҳр
Ҷадидия вожаи арабӣ буда, маънои нав ё тозаро далолат мекунад.
Дар хусуси усули фалсафаи табоия Носири Хусрав чунин овардааст: «Аҳли табоеъ мар оламро азалӣ гуфтанд ва гӯянд, ки чизҳо аз ин чаҳор табъ ҳамебуда шавад, чун гармӣ, сардӣ, тарӣ ва хушкӣ, бе он ки тадб
Мунзим Мирзо Абдулвоҳид Бурҳонзода (1877-1934)-мутафаккири маорифпарвари тоҷик ба ҳисоб меравад.