Нақша: Муқаддима 1. Мухтасари тарҷумаи ҳоли шоир 2. Мероси адабии шоир 3. Хулоса Абӯабдуллоҳ Ҷаъфар бинни Муҳаммад Рӯдакӣ соли 858 дар деҳаи Панҷрӯди водии Зарафшон ба дунё омадааст.
РОСТГУЙРО ҲАМЕША РОҲАТ ДАР ПЕШ ACTБинобар риояи ростӣ ҳамаи он зарҳоро шоҳ ба ман бахшид.
Дар бораи мардӣ, одамгарӣ ва омӯхтани таҷрибаи ҳаёт Гар бар сари нафси худ амирӣ, мардӣ, Бар куру кар ар нукта нагирӣ, мардӣ. Мардӣ набувад фитодаро пой задан, Гар дасти фитодае бигирӣ, мардӣ.
Аз қаъри гили сияҳ то авҷи Зуҳал, Кардам ҳама мушкилоти гетиро ҳал1. Берун ҷастам зи банди ҳар макру ҳиял, Ҳар банд кушода шуд, магар банди аҷал.
Ҳар бод, ки аз суйи бухоро ба ман ояд Ҳар бод, ки аз суйи Бухоро ба ман ояд, Бо буйи гулу мушку насими суман ояд. Бар ҳар зану ҳар мард куҷо барвазад он бод?! Гӯйӣ, магар он бод ҳаме аз Хутан ояд.
Бобоҷон Ғафуров 31 декабри соли 1908 дар рустои Исфисор, ҳоло ш. Ғафурови вилояти Суғд ба дунё омад.
Овардаанд, ки рӯзе амири Сомонӣ Абуалиро имтиҳон карданӣ шуд. Ӯ ба пешхизматони худ амр намуд, ки дар зери чор пояи курсии Абуалӣ чор танга гузоранд. Онҳо амри ӯро ба ҷо оварданд.
Шабе Умар ибни Алхаттоб1, ба асас мегашт ва ман бо вай будам. Аз Мадина2 берун шудем ва дар саҳро деворбасте буд вайрон ва аз он ҷо рушноие метофт.
Маънои назм ба низом даровардан аст. Назм бо якчанд хусусияти худ аз наср фарқ мекунад. Аввал, дорои вазн ва оҳанги махсус аст. Дувум, радифу қофия дорад.
САЙИДОИ НАСАФӢ Миробид (соли таваллудаш номаълум — вафоташ байни солҳои 1707—1711, Бухоро), шоири тоҷик.
Адабиёти бадеӣ асосан ду навъ мешавад: а) адабиёти шифоҳӣ; б) адабиёти китобӣ. Дар ҷомеа аввал адабиёти шифоҳӣ, яъне фолклор замонҳое, ки ҳанӯз хат вуҷуд надошт, пайдо шуда буд.
Образ калимаи русӣ буда, маънои сурат, симо ва нақшро дорад.
Ҷумла аз калима ва ибораҳо сохта шуда фикри томро ифода мекунад. Калима бошад, аз ҳиҷо ва овозҳо сохта мешавад. Масалан, калимаи адабиётро гирем. Ин калима аз чор ҳиҷо иборат аст: а-да-би-ёт.
Мирзо Турсунзода 2 майи соли 1911 дар деҳаи хушманзараи Қаратоғ водии Ҳисор ба дунё омадааст. Падараш, усто Турсун яке аз ҳунармандони гулдасти ин водӣ (деҳа) буд.
Дасту пой зада масолеҳе чанд ба пои кор овардам ва филҷумла кулухчинӣ карда, нардбоне ба роҳ андохтам ва суруде ба ёди мастон додам ва «он чӣ дар дег буд ба чумча1 омад» ва бар табақҳои ихлос2 ниҳода