Маънии ҳақиқии ҳаёт рӯҳи бедору дили зинда аст. Алӣ ибни Абӯтолиб Зиндагӣ роҳи пурпечутобест, ки тай кардани он кори басо мушкил мебошад.
Нақша: Муқаддима Шарҳи ҳоли мухтасари шоирМазмуни асосии достонХулоса Фирдавсӣ аз зумраи он сухансароёнест, ки назми офаридаи ӯ солҳову асрҳост, ки шӯҳрати ҷаҳонӣ касб намудааст.
Сухан ганҷинаи бузургест, ки баробари аз забон падид омаданаш чун дурри гарон ва ҷилобахши шунавандаро ба худ ҷалб менамояд. Хоҳ ҷолиб бошад, хоҳ не.
Дар ҳунар кӯш, ки зар чизе нест, Ганҷу зар пеши ҳунар чизе нест. Ҳунаре неҳ, ки диҳад симу зарат, Ҳунари аз дилу ҷон ранҷбарат.
Як шаба он ранҷ, ки модар кашид, Бо ду ҷаҳонаш натавон баркашид. Модар қиматтарин неъмати дунё, сарчашмаи муҳаббати бекарон, ҳимматбаландтарин шахси башарият аст.
Дониш андар дил чароғи равшан аст, В-аз ҳама бад бар тани my ҷавшан аст.
Ҳар киро дар зиндагӣ устодест. Имрӯз чӣ муаллиму чӣ духтур, чӣ ронанда ва чӣ коргару бофанда ҳама устодону шогирдони худро доранд. Ҳамаро дар ҳаёт касе омӯзонидааст.
Аз замин нонрезаҳоро чида мемолам ба чашм, Нони гарми меҳнатиро дида мемолам ба чашм. М. Турсунзода Нон аз шумори он муқаддасотест, ки дар ҳама давру замон инсон ба он ниёз дорад.
Миробид Сайидои Насафӣ аз устодони барҷастаи адабиёти тоҷик мебошад. Тазкиранигорон ва адабиётшиносон ба осори пурмазмун ва ҳадафраси шоир баҳои сазовор додаанд.
Бузургии шахс ба фурӯтаниву дониш, ақлу заковати инсон бошад на ба молу чоҳӣ ӯ. Аз ин хотир агар инсон чи қадаре, ки фурӯтан бошад, пас ӯ ҳамон қадар боақлу дониш хоҳад буд.
Нақша: Мазмуни асар;Образи Қоришкамба;Хулоса. Судхӯр аз пули худ нон шиканад гар ба масал, Шиша сандон шиканад, атола дандон шиканад.
Сад ҷону дил фидои як муддаои модар Фатҳу кушоиш орад дасти дуои модар. Модар ноёбтарин неъмати дунё, сарманшаи муҳаббати беканор ва азизтарин шахсияти башар аст.
Оре, шахси боадаб ҳамеша аз хислати ҳамида, мисли фазлу дониш, заковат ва ҳунар, фарҳанг бархӯрдор аст. Аслан ин қабил одамон фурӯтану боҳиммат ва дуран¬дешу донишманд мешаванд.
Инсон ба талаби табиати хеш пайваста дар кӯшиш ва ташо аст ва усулан башари бефаъолият аз қатори инсонҳо хориҷ аст.
Нек, хуб, нағз, хуш рамзи амалу кирдори писандидаи одамон буда, муқобили бад аст. Ҳар амале, ки бод иди нек анҷом пазирад, подошаш низ хуш мегардад.