Маънии ҳақиқии ҳаёт рӯҳи бедору дили зинда аст. Алӣ ибни Абӯтолиб Зиндагӣ роҳи пурпечутобест, ки тай кардани он кори басо мушкил мебошад.
Нақша: Муқаддима Шарҳи ҳоли мухтасари шоирМазмуни асосии достонХулоса Фирдавсӣ аз зумраи он сухансароёнест, ки назми офаридаи ӯ солҳову асрҳост, ки шӯҳрати ҷаҳонӣ касб намудааст.
Сухан ганҷинаи бузургест, ки баробари аз забон падид омаданаш чун дурри гарон ва ҷилобахши шунавандаро ба худ ҷалб менамояд. Хоҳ ҷолиб бошад, хоҳ не.
Дар ҳунар кӯш, ки зар чизе нест, Ганҷу зар пеши ҳунар чизе нест. Ҳунаре неҳ, ки диҳад симу зарат, Ҳунари аз дилу ҷон ранҷбарат.
Аз замин нонрезаҳоро чида мемолам ба чашм, Нони гарми меҳнатиро дида мемолам ба чашм. М. Турсунзода Нон аз шумори он муқаддасотест, ки дар ҳама давру замон инсон ба он ниёз дорад.
Дониш андар дил чароғи равшан аст, В-аз ҳама бад бар тани my ҷавшан аст.
Бузургии шахс ба фурӯтаниву дониш, ақлу заковати инсон бошад на ба молу чоҳӣ ӯ. Аз ин хотир агар инсон чи қадаре, ки фурӯтан бошад, пас ӯ ҳамон қадар боақлу дониш хоҳад буд.
Як шаба он ранҷ, ки модар кашид, Бо ду ҷаҳонаш натавон баркашид. Модар қиматтарин неъмати дунё, сарчашмаи муҳаббати бекарон, ҳимматбаландтарин шахси башарият аст.
Ҳар киро дар зиндагӣ устодест. Имрӯз чӣ муаллиму чӣ духтур, чӣ ронанда ва чӣ коргару бофанда ҳама устодону шогирдони худро доранд. Ҳамаро дар ҳаёт касе омӯзонидааст.
Миробид Сайидои Насафӣ аз устодони барҷастаи адабиёти тоҷик мебошад. Тазкиранигорон ва адабиётшиносон ба осори пурмазмун ва ҳадафраси шоир баҳои сазовор додаанд.
Нақша: Мазмуни асар;Образи Қоришкамба;Хулоса. Судхӯр аз пули худ нон шиканад гар ба масал, Шиша сандон шиканад, атола дандон шиканад.
Оре, шахси боадаб ҳамеша аз хислати ҳамида, мисли фазлу дониш, заковат ва ҳунар, фарҳанг бархӯрдор аст. Аслан ин қабил одамон фурӯтану боҳиммат ва дуран¬дешу донишманд мешаванд.
Нек, хуб, нағз, хуш рамзи амалу кирдори писандидаи одамон буда, муқобили бад аст. Ҳар амале, ки бод иди нек анҷом пазирад, подошаш низ хуш мегардад.
Обрӯи аҳли дин аз хоки пои модар аст, Ҳарчӣ доранд ин ҷамоат аз дуои модар аст. Он чӣ дар васфи биҳишт фармуд Қуръони Карим, Соҳиби Қуръон бигуфто, зери пои модар аст.
Инсон дар рӯи замин сарчашмаи ҳамаи ободиҳо, озодиҳо ва пешравию комёбиҳои ҳаёт аст. Тамоми мавҷудоти олам маҳз тавассути меҳнати фидокоронаи инсони асил арзи ҳастӣ мекунанд.