Зан агар оташ намешуд хом мемондем мо, Норасида бодае дар ҷом мемондем мо. Модар! Калимаест зебо ва шуниданаш гуворо. Калимаест, ки ҳатто аз зебоии гул нозанинтар аст.
То тавонӣ, дӯстонро гум макун, Дӯстони меҳрубонро гум макун. (М. Турсунзода) Оре, дӯст беҳтарин, наздиктарин ва азизтарин касест, ки инсонро дар зиндагӣ роҳбалад аст.
Рост ҷӯ, рост нигар, рост гузин, Рост гӯ, рост шунав, рост нишин.
Ақраби соат тик – тик мезад. Ченаки вақтро нишон медод. Инсон бехабар аз он ки умри ӯ мегузарад чашм ба ақрабаки соат медӯзад. Вақт мегузарад, умр мегузарад. Гоҳо босамар, гоҳе бесамар.
Мо насли ҳозира бояд мероси ниёгони худро эҳтиром намоем, то насли оянда моро эҳтиром намоянд. То оне ки насли оянда моро ба дигарон ҳамчун «Садриддин Айнӣ»-ву «М. Турсунзода» муаррифӣ нанамоянд.
Ба хотири шоири бузург, Мирзо Турсунзода, ки роҳи моро дар адабиёт бо нури илҳом ва эъҷозӣ сухан мунаввар кардааст, сари таъзим фуруд меорам. Чингиз Айтматов, нависандаи бузурги қирғиз.
Нақша: Муқаддима 1.Зиндагиномаи Убайди Зоконӣ 2.Мавзӯи асосии достон Хулоса Убайди Зоконӣ дар таърихи адабиёти классикии форсу тоҷик ҳамчун нависандаи ҳаҷвнигору шӯхтаъб маълуму машҳур гаштааст.
“Меҳргон яке аз куҳантарин ҷашнҳои мардуми ориёинажод буда, гузаштагонамон онро ҳамчун ситоишу ниёиши Меҳр ё Митро ва рамзи аҳду паймон ва дӯстиву муҳаббати ойини меҳрпарастӣ таъбир кардаанд.
Иқтидори таълиму тарбия, ақлу заковати бепоёни инсон чунон пеш рафтааст, ки башарият дар таърихи ҳазорсолаи муққадам дар шигифт мондааст.
Аҳмади Дониш аз шинохтатарин адиби равшанфикри тоҷик мебошад. Ӯ зодаи шаҳри Бухоро буда, дар ин макони маърифатпарвар касби илм намудааст.
Нақша: Муқаддима Мазмуни асосии романи «Ғуломон»Тасвири наслҳо дар романХулоса Устод Садриддин Айнӣ дар таърихи адабиёти муосири тоҷик ҳамчун шоири бузург, нависандаи забардаст, рӯзноманигор, забоншин
Осмон мисли ҳарвақта софу беғубор буд. Хуршеди оламоро зулфони худро ба гетӣ паҳн намуда ҳусни худро ситоиш мекард. Одамон дар даву ғеҷ буданд. Ҳар касро сару савдое.
Нақша: Ҳаёти илмӣ, мадании асрҳои ХV- ХVIҲаёти адабии асрҳои ХV-ХVIХулоса Қайд кардан зарур аст, ки ҳаёти илмӣ ва маданӣ дар асрҳои ХV-ХVI дар сарзамини Осиёи Миёнаву Хуросон то як андоза рушду нумӯъ
Илмат ба амл чу ёр гардад, Қадри ту яке ҳазор гардад. (Низоми Ганҷавӣ) Дар «Қуръон»-и маҷид аввалин сухане, ки ба инсоният аз ҷониби Худованди бузург гуфта шуд, ин калимаи «бихон» мебошад.
Нақша: Ҳаёти мухтасари шоир Мазмуни асосии романОбрази занҳо дар романХулоса Ҷалол Икромӣ аз зумраи он нависандагоне будааст, ки ҳангоми таҳсил дар Дорулмуаллимин ба таҳлилу омӯзиши асарҳои тарҷ