Таърихи халқи Тоҷик

Сиёсати муҳоҷиркунии ҳукумати подшоҳӣ дар шароити Осиёи Миёна.

Ташаккул ва нашъунамои давлат. Қаламрави Ғуриён кишвари кӯҳистонии саргаҳи Ҳарирудро меномиданд, ки аз Ҳирот то Бомиён ва ҳудуди Кобулу Ғазна тӯл мекашид.

Ҳолати ифодаи манфиати тоҷикон дар Ҷумҳурии Туркистон. Дар ҷумҳурии Туркистон манфиати иқтисодии тамоми мардуми меҳнатӣ, чӣ тоҷикон ва чӣ ӯзбекону туркманҳою қирғизҳо ҳама баробар ифода карда мешуд.

Инқилоби якуми рус ва таъсири он ба кишвари Туркистон. Аввали асри ХХ барои Русия давраи нооромиҳои зиёд гардид.

Кӯшишҳои ҷиддии ҳукумати Русия барои забти Осиёи Миёна аз охири солҳои 30 то миёнаи солҳои 50-уми асри XIX.

Шаклҳои заминдорӣ ва андоз.

Гузаштан ба саросар коллективонидани кишоварзон. Аз нимаи дуюми соли 1929 дар Тоҷикистон, чун дар  тамоми Иттиҳоди Шӯравӣ, маъракаи  саросар коллективонидани кишоварзон оғоз гардид.

Неолит  охирин марҳилаи  асри санг мебошад. Дар ин давра дар Осиёи Миёна се навъи маданияти неолитӣ – ҷайтун, калтаманор ва ҳисор паҳн шуда буданд.

Вориси Исмоил писараш Аҳмад (907-914) ҳанӯз дар айёми ҳукумати падар ба баъзе вазифаҳои баланди давлатӣ мушарраф гардид. Аммо ӯ кифояту коршоямии падарро надошт.

Вазъи ҷаҳон. Вазъи ҷаҳон дар солҳои 50-80-ум хело мураккаб буд.

Ташкилёбии Ҷумҳурии Халқии Шӯравии Бухоро ва органҳои он.

Чораҳои зарурӣ барои пешгирии ҳаракати зиддишӯравӣ. Дар ҳудуде, ки ҷумҳурии мухтории Тоҷикистон бунёд гардид, ханӯз қувваҳои зиддишӯравӣ хеле зиёд буданд.

Амир Исмоил чун ба Бухоро расид, аҳли Бухоро истиқбол карданд ва ба эъзози (ҳурмату эҳтиром) тамом уро ба шаҳр дароварданд.

Ба амал омадани дигаргуниҳо дар идоракунии Бадахшон. 3 апрели соли 1917 хабари сарнагун гардидани ҳукумати подшоҳии Русия то ба Бадахшон ҳам расид.

Масъалаи замин. Барои ҶХШ Бухоро муҳимтарин чорабинии иқтисодию иҷтимоӣ ин ҳалли масъалаи замин ва муайян намудани муносибат бо деҳқон ба ҳисоб мерафт.