Фарҳанг сохтори хеле мураккаб ва гуногунзот мебошад.
Чуноне ки дар фаслҳои пешина қайд гардид, аз дидгоҳи таҳлили системавӣ ҷомеа як навъ маҷмӯи таърихан ташаккулёфтаи одамонест, ки бо ҳамдигар тавассути фаъолияти муштаракашон барои расидан ба аҳд
Абулвалид Муҳаммад ибни Рушд (1126-1198) аз барҷастатарин файласуфони машшоии араб ҳисоб мешавад, ки дар шаҳри Курдоби Испониё ба дунё омадааст.
Дар илми фарҳангшиносӣ оид ба тафсири мафҳум ва мохияти фарҳанг назарияҳои гуногун мавҷуданд, ки маъмултарини он назарияи аксиологӣ ва назарияи фаъолият мебошанд.
Инсон ҳамеша дар бораи масъалаҳои чӣ будани олам, абадӣ ё даргузар будани он, дигаргуншавӣ ё якҳолатии он ва ғ. меандешад.
Мазмун ва моҳияти мафҳумҳои ба ҳам алоқаманд ҳангоми муқоиса ва муқобилгузорӣ ба ҳамдигар равшан мегарданд, зеро шинохтани ягонагӣ ва тафовути мафҳумҳои мутаалиқ ва мутадохил т
Ихвон-ус-сафо (Бародарони пок).
Соҳаи умумитарини ҳаёти ҷомеа чун низоми том соҳаи истеҳсолоти моддӣ мебошад. Истеҳсолот ҳамчун нишонаи асосии инсон аст ва бо ин ӯ аз мавҷудоти дигари зинда фарқ мекунад.
Масъалаи тафсири ҳаракат: назари метафизикӣ ва диалектикӣ Масъалаи ҳаракат (моҳияти он, донисташавии он, таносуби ҳаракат ва оромӣ ва ғ.
Фалсафа ҳамчун шакли фаъолияти маънавӣ ба гузоришу таҳқиқ ва ҳалли муҳимтарин масъалаҳои ҷаҳонбинӣ нигаронида шуда, ҳадафи ниҳоийи он кор кардан ва ба танзим даровардани дониши мукаммал дар бор
Ҳастии чизҳо, ки аз рӯи сохтору таркибашон содда ва мураккаб буда метавонанд, махлут будани онҳо ба зинаҳои олитари ташкилаҳои гуногуни табиӣ ва фарҳангӣ – ин ҳама дар пеши афкори онтологӣ масъалаҳои
Ҷадидия вожаи арабӣ буда, маънои нав ё тозаро далолат мекунад.
Барои инсон ду роҳи асосии зиндагӣ ва фаъолият вуҷуд дорад: генетикӣ, ки дар робита бо муҳити атроф асоси эволютсияи биологии онро ташкил медиҳад ва иҷтимоӣ -маданӣ.
Мафҳумҳои асосӣ ва назари методологӣ. Сотсиум. Дараҷаҳои гуногуни умумикунонӣ дар фаҳмиши мафҳуми ҷа
Дар оғози баҳс оид ба ҷамъият бояд пеш аз ҳама ба баррасии истилоҳи «ҷомеа» ва баёни махсуси ин истилоҳ таваҷҷӯҳ намуд, зеро истилоҳи ҷомеа дар адабиёти иҷтимоии замони муосир ба сурати густурда ва ак
Яке аз масъалаҳои муҳими фалсафаи иҷтимоӣ ин ҷустуҷӯ ва муайян кардани қувваҳои ҳаракатдиҳандаи таърих, омилҳои ташаккули падидаҳои ҷамъиятӣ аст.