Барои инсон ду роҳи асосии зиндагӣ ва фаъолият вуҷуд дорад: генетикӣ, ки дар робита бо муҳити атроф асоси эволютсияи биологии онро ташкил медиҳад ва иҷтимоӣ -маданӣ.
Дар қонуни мазкур, ки механизми инкишофро маълум месозад, дар раванди инкишоф алоқаманд будани тағироти миқдорӣ ва сифатӣ тасдиқ карда мешавад.
Яке аз масъалаҳои муҳими фалсафаи иҷтимоӣ ин ҷустуҷӯ ва муайян кардани қувваҳои ҳаракатдиҳандаи таърих, омилҳои ташаккули падидаҳои ҷамъиятӣ аст.
Ихвон-ус-сафо (Бародарони пок).
Ҳамин тавр агар андешаҳои дар боло зикршударо дар бораи қувваҳои ҳаракатдиҳандаи таърих ҷамъбаст намоем ба осонӣ метавонем мушоҳида намоем, ки аслан вобаста ба дарки ин масъала ду дидгоҳи назариявӣ ву
Ҷомеа танҳо иборат аз маҷмӯи оддии ҷӯзъҳои ташкилдиҳандаи он набуда, балки ин ҷӯзъҳо бо ҳамдигар пайванди ногусастанӣ дошта, низоми мустақили худинкишофёбанда мебошад.
Фалсафа аксар маврид ба баррасии саволҳои ниҳоӣ, ҷовидонӣ сарукор дорад.
Вожаи «идеология», ки имрӯзҳо дар ҳар суханронӣ ва навъҳои гуногуни матнҳои мухталиф вомехӯрад, дар аввали асри ХIХ аз тарафи иқтисодчӣ, файласуф ва арбоби сиёсии франсав
Ин тағйиротҳо дар ташаккули таркиби нави сохтори иҷтимоии ҷомеаҳои муосир низ таъсири амиқ мегузоранд.
Мафҳумҳои асосӣ ва назари методологӣ. Сотсиум. Дараҷаҳои гуногуни умумикунонӣ дар фаҳмиши мафҳуми ҷа
Дар оғози баҳс оид ба ҷамъият бояд пеш аз ҳама ба баррасии истилоҳи «ҷомеа» ва баёни махсуси ин истилоҳ таваҷҷӯҳ намуд, зеро истилоҳи ҷомеа дар адабиёти иҷтимоии замони муосир ба сурати густурда ва ак
Шуури ҳуқуқӣ шакли шуури ҷамъиятӣ буда, маҷмӯи тасаввурот, ақидаҳо, ғояҳо, мафҳумҳо, эҳсосот, ҳиссиёт оид ба ҳуқуқ ва падидаҳои ҳуқуқӣ мебошад.
Нақшбандия яке аз ҷараёнҳои маъруфу сернуфузи тасаввуф мебошад, ки ибтидои асри XIV зуҳӯр карда, асосгузори он Шайх Баҳоуддини Нақшбанд (1318-1389) мебошад.
Мунзим Мирзо Абдулвоҳид Бурҳонзода (1877-1934)-мутафаккири маорифпарвари тоҷик ба ҳисоб меравад.
Ҳастии чизҳо, ки аз рӯи сохтору таркибашон содда ва мураккаб буда метавонанд, махлут будани онҳо ба зинаҳои олитари ташкилаҳои гуногуни табиӣ ва фарҳангӣ – ин ҳама дар пеши афкори онтологӣ масъалаҳои
Абулвалид Муҳаммад ибни Рушд (1126-1198) аз барҷастатарин файласуфони машшоии араб ҳисоб мешавад, ки дар шаҳри Курдоби Испониё ба дунё омадааст.