Омода намудани қисмҳои аскарони сурх барои сарнагун намудани тартиботи амирии Бухоро ва иғвои 2 июл. Тобистони соли 1920 дар назди фармондеҳи фронти Туркистон М.В.
Нақша: Оқибатҳои мудҳиши истилои муғулҳо ва ваҳшониятҳои онҳо.Харобии хоҷагӣ пас аз истилои муғул ва қашшоқу бенаво гардидани мардуми заҳматкаш.Шӯриши Маҳмуди Торобӣ ва аҳамияти таърихии он.
Ташкилёбӣ ва пурзӯршавии давлати Ҳайтолиён.
Вазъи Бухорои Шарқӣ баъди сарнагун намудани тартиботи амирӣ дар Бухорои Марказӣ (Ғарбӣ).
Нақша: Ташкилёбӣ ва давраи аввали шоҳаншоҳии Кӯшонӣ.Канишка ва равнаку ривоҷи шоҳаншоҳии Кӯшониён. Забти сарзаминҳо.Пешрафти иқтисодӣ ва маданӣ дар даврони Кӯшониён.Аз байн рафтани шоҳаншоҳии Кӯшон.
Дар охирҳои асри XVIII ва ибтидои асри XIX қувват гирифтани зулму ситам ба пешрафти фарҳанги халқҳои Осиёи Миёна, аз ҷумла халқи тоҷик, таъсири манфӣ расонид.
Ҳуҷуми аввали амир Музаффархон ба водии Ҳисор.
Оғози муборизаи суғдиён бо сарварии Спитамен. Суғдиён, аз он ҷумла ҷанговарони сарлашкари далер ва ватандӯст Спитамен пайваста бар зидди истилогарони Юнонӣ — Македонӣ мубориза мебурданд.
Зарурияти инқилоби фарҳангӣ.
Ҷунбишҳои мардумӣ дар кишвари Туркистон. Ба зери тасарруфи Русия гузаштани Осиёи Миёна аҳволи мардумро чандон беҳтар накард.
Мавқеи отряди Помир нисбат ба Ҳокимияти Шӯравӣ.
Фарқияти мактабҳои усули кӯҳна ва нав.
Сабабҳои таҷовуз. Қисми зиёди ҷавонбухороиён, махсусан аксари сарваронашон, дар аввал аз сарнагун гардидани Ҳукумати Муваққатии буржуазии Русия ғамгин гардида буданд.
Макон ва замони пайдоиши дини зардуштӣ. Асосгузори дини зардуштӣ пайғамбар Зардушт писари Гистасп буд. Ба андешаи аксарияти донишмандон ин дин дар байни асрҳои X – VII п.м.