Намояндагони машҳури афкори прогрессивии тоҷику форс Имоми Аъзам, Абӯалӣ ибни Сино, Абурайҳони Берунӣ, Форобӣ, Унусурулмаолии Кайковус, Низомулмулк, Муҳаммад Ғаззолӣ, Абдураҳмони Ҷомӣ, Алии Ҳамадонӣ,
Объект ва предмети сиёсатшиносӣ мураккаб ва гуногунпаҳлу буда, онро бо илмҳои дигари ҷомеашиносию гуманитарӣ алоқаманд мегардонанд.
Ҳокимият яке аз категорияҳои муҳимми фанни сиёсатшиносӣ ба шумор рафта, бо сиёсат алоқамандии зич дорад.
Ташаккулёбии сиёсатшиносӣ ҳамчун илм бо инкишофи асосҳои назариявию методологии ин фан алоқаманд аст. Ф.
Ба ақидаи Томас Гоббс (1588-1679) ҳокимият воситаест, ки бо ёрии он дар оянда неъматҳо ба даст оварда мешаванд ва аз ин рӯ, мубориза барои ҳокимият нишонаи асосии ҳаёт буда, то дами марг идома меёбад.
Мутафаккирони зиёд оид ба сиёсат ақидаронӣ намуда, онро ба таври мухталиф маънидод намудаанд. Масалан, ба ақидаи Афлотун, сиёсат – ин санъати шоҳӣ нисбати идора намудани инсонҳо аст.
Тоталитаризм. Мафҳуми «тоталитаризм» (лот. totalis — пурра, мукаммал ва ҳамарофарогиранда) солҳои 20-уми асри ХХ бори аввал аз ҷониби Бенито Мусолини мавриди истифода қарор мегирад.
Ҷомеаи шаҳрвандӣ низоми махсуси муносибатҳо ва институтҳои иқтисодӣ, иҷтимоӣ, миллӣ, оилавӣ ва шахсие мебошад, ки дар миёни одамон дар раванди фаъолияти ҳаётии онҳо зоҳир мегардад.
Абӯалӣ Ҳасан ибни Алии Тӯсӣ (1018-1092), ки бо тахаллуси Низомулмулк машҳур аст, яке аз мутафаккирони машҳури тоҷику форс мебошад.
Ҳар нафаре, ки ба мазмуни этимологии мафҳуми «демократия» назар афканад, онро ҳамчун «мардумсолорӣ» ва ё «ҳокимияти халқ» муаррифӣ менамояд.
Сохтори системаи сиёсӣ аз унсурҳои ҷудогонае иборат мебошад, ки онҳо дар якҷоягӣ манфиатҳои синфҳои алоҳида, гурӯҳҳои иҷтимоӣ ва моҳияти фаъолияти сиёсиро инъикос менамоянд.
Сохтори ҷомеаи шаҳрвандиро як қатор муҳаққиқон аз рӯйи соҳаҳои амалишавии он муайян намудаанд. Аз ин рӯ, чунин соҳаҳо аз ҷониби онҳо ҳамчун сохтори таркибии ҷомеаи шаҳрвандӣ муаррифӣ гардидаанд: 1.
Элитаи сиёсӣ унсури муҳимтарини системаи сиёсӣ ва воситаи ба амал баровардани ҳокимият мебошад. Элитаи сиёсӣ ҳамзамон қисми таркибии ҳукмронии иҷтимоию сиёсӣ мебошад.
Манбаъҳои ҳокимият воситаҳое мебошанд, ки бо ёрии онҳо таъсиррасонӣ ва ҳукмронӣ таъмин мегардад.
Имоми Аъзам (р) аз огоҳтарин марди дунёи сиёсат, соҳиби истеъдоди фавқулода дар илму фазл мебошад, ки аз асри VIII то имрӯз ҳамчун нобиғаи қарнҳо шинохта мешавад.