Истиқлолият ба ҷомаи рӯ ба рушди тоҷикон имкони густурдае дар роҳи бузургдошт ва эҳтиром гузоридан ба муқаддасот ва арзишҳои миллӣ фароҳам овард.
Дониш андар дил чароғи равшан аст, В-аз ҳама бад бар тани ту ҷавшан аст. (Абӯабдуллоҳ Рӯдакӣ) Ҷаҳони муосир ниёз ба пешрафти илму техника дорад.
Олими беамал, занбӯри беасал Оламу одам пири пазирандаанд, вале хирад ҳарчанд пир гардад, ғанитару корозмудатар ё худ таҷрибадидатар шавад.
Ҷумҳурии Тоҷикистон диёри зебоманзару кӯҳсор ва дорои захираҳои ғании энергетикӣ ба ҳисоб меравад. Ин имконоти бузурги энергетики метавонад ояндаи Тоҷикистонро нурафшон созад.
Ҳисори шодмон таърихи қадима дорад. Ёдгориҳои таърихии он нишонае аз куҳанбунёдии ӯст.
Таърих худ устоди бузурги ҳаёт буда, таълимдиҳандаи инсон ба шумор меравад. Гузашти вақт, ки дар саҳифаҳои таърих бо талхиву шириниаш сабт мегардад, таҷрибаи муайяни зиндагиро ба вуҷуд меорад.
Ҳеҷ як давлат бе лашкари тавонову разманда вуҷуд дошта наметавонад. Ин аст, ки давлатдорон барои таъмини амнияти шаҳрвандон ва ҳифзи марзҳояшон ҷузъу томҳои мухталифи лашкар созмон медоданд.
Эй бародар меҳмонро нек дор, Ҳаст меҳмон аз атои Кирдигор. Меҳмон рӯзӣ зи худ меоварад, Пас, гуноҳи мизбонро мебарад.
Нақша: Ҳаёти адабии ин давраМавзӯъ ва мундариҷаи адабиёти ин даврХулоса Ҳаёти адабӣ дар асри XVIII ва аввали асри XIX дар ин давр асосан дар сарзамини Осиёи Миёна вобаста ба ҳодисаву воқеаҳои сиёсию и
Халқи тоҷик баъди зиёда аз ҳазор сол аз нав соҳиби давлати мустақили миллӣ гардида, мақому манзалати хосса касб намуд. Барои миллат ин бахти нодир ва воқеаи хеле бузургу фараҳбахш ва ифтихор аст.
Инсон мисли ҳар як мавҷуди дигари худовандӣ пас аз арзи вуҷуд намудан давраи камолотро сипарӣ мекунад, камолоти ҷисмонӣ ва камолоти маънавӣ. Камолоти ҷисмонӣ хоси ҳама махлуқот аст.
“Ифтихори ватандорӣ аз донистани таърих, забон ва фарҳанги Ватан сарчашма мегирад” (Эмомалӣ Раҳмон) Тоҷикистон кишвари таърихист ва ҳазорон бозёфтҳои қадима ва фарҳангу тамаддуни волои халқи тоҷик шаҳ
Мазан бар сари нотавон дасти зур, Ки рӯзе ба пояш дарафтӣ чу мӯр. Ҳар як инсон дар зиндагӣ бояд мулоҳизакор, боандеша ва мардумдӯст бошад.
Одамиро шуур тафовут кунонид. Он шууре, ки ба одамӣ қудрати дарк намуданро медиҳад, он шууре, ки ба одамӣ қудрати созиш намуданро бо ҳам медиҳад. Пас, ку он шууре, ки одамиро тафовут кунонид?
Эмомалӣ Раҳмон 5 октябри соли 1952 дар ноҳияи Данғараи Ҷумҳурии Тоҷикистон дар оилаи деҳқон таваллуд шудааст.